Pasja, wolność, szczęście, spełnienie… Sport kształtuje silny charakter. Uprawiając sport człowiek staje się szczęśliwszy, ciało czuje się zrelaksowane, a umysł pracuje sprawniej. Wielu ludzi po przez sport odzyskuje sens życia a dysfunkcje narządów ruchu nie wykluczają osób z aktywnego udziału w dyscyplinach sportowych. Istnieje wiele dyscyplin sportowych, w których osoby biorąc udział spełniają swoje marzenia.
[su_button url=”https://fundacjamika.pl/rs_elements/elementor-504/” target=”blank” style=”ghost” background=”#f6f8fe” color=”#ff8413″ size=”10″ center=”yes” radius=”round” icon=”https://fundacjamika.pl/wp-content/uploads/2022/03/cropped-mika1-4.png” icon_color=”#ffffff” text_shadow=”-1px -1px -2px ” desc=”SZKOLENIA MOTYWACYJNE” rel=”lightbox”][/su_button]
„Życie ludzkie to jakby olbrzymie zawody sportowe, których jesteśmy zarówno uczestnikami, jak i – widzami.”
– Antoni Gołubiew
Piłka siatkowa na siedząco
Uwielbiana i często rozgrywana na różnych imprezach sportowych. Gra zespołowa powstała przez połączenie niemieckiego sitzballu oraz tradycyjnej gry w siatkówkę. Stworzona głównie z myślą o osobach z niepełnosprawnością. Bardzo szybko okazało się, że piłka na siedząco jest sportem, który łączy każdego i grana jest także przez osoby pełnosprawne. Grana dla relaksu przekształciła się w sport, który wszedł w skład dyscyplin olimpiady dla osób z niepełnosprawnością. Rozgrywki w paraolimpiadzie po raz pierwszy odbyły się w 1980 roku. Natomiast sama dyscyplina sportowa została wprowadzona w 1956 roku przez Holenderski Komitet Sportowy. Pierwszy mecz na poziomie międzynarodowym odbył się w 1967 roku, ale dopiero w 1978r. siatkówka na siedząco została w pełni uznana za dyscyplinę sportową.
Początkowo w Mistrzostwach Świata uczestniczyły jedynie męskie reprezentacje pochodzące z siedmiu krajów. Przełom nastąpił w 1993r., ponieważ od tego czasu rozgrywki gry w piłkę na siedząco odbywają się w w kategorii męskiej i żeńskiej. Uczestnictwo w Mistrzostwach Świata nabrało wielkiej popularności. Rozwój tej dyscypliny osiągnął swoją popularność i jest uprawiana w ponad 60 krajach.
Zasady gry w piłkę siatkową na siedząco
Zasady gry są zbliżone do tych, które obowiązują w tradycyjnej siatkówce. Podczas odbijania piłki, zawodnicy siedząc na podłodze nie mogą oderwać pośladków od podłoża. Piłkę mogą obijać każdą częścią ciała. Różnice występują również w rozmiarze boiska i wysokości siatki.
Obie drużyny liczą po 6 zawodników, a pełny skład na boisku powinien wynosić łącznie 12 osób. Mecz jest rozgrywany do trzech wygranych setów, które są rozgrywane do 25 punktów.
Boisko w kształcie prostokąta jest znacznie mniejsze niż tradycyjne boisko. Siatka dla drużyny męskiej zawieszona jest na wysokości 115 cm a dla żeńskiej na 105 cm. Ma dwa równe pola gry o wymiarach 5 m x 6 m podzielone linią środkowa. Na każdym polu, w odległości 2 metrów od linii środkowej, wyznacza się równolegle linie oddzielające pole obrony od pola ataku. Siatkę na boisku zawiesza się nad linią środkową. Zdecydowanie gra w piłkę siatkową na siedząco sprawia bardzo dużo satysfakcji.
Rugby na wózkach
Twardy charakter, precyzja, i przede wszystkim chęć uczestnictwa w grze są potrzebne aby móc zostać zawodnikiem rugby.
Rugby na wózkach jest połączeniem koszykówki na wózkach i hokeja na lodzie. Jest sportem, który powstał w 1977 roku w Kanadzie Winnipeg, Manitoba. Sport przeznaczony dla osób z niepełnosprawnością po urazie kręgosłupa z czterokończynowym porażeniem kończyn. Za pośrednictwem Fundacji Aktywnej Rehabilitacji dotarł ze Szwecji również do Naszego kraju. Ze względu na to, że koszykówka na wózkach wymaga odbijania piłki o podłogę a dorzucenie piłki do kosza wymaga dużej sprawności dłoni, siły, to niestety uczestnicy z tetraplegią nie mogli w pełni uczestniczyć w tej grze. Dlatego zrodził się pomysł na stworzenie dyscypliny sportowej dającej możliwość zagrać osobą mniej sprawnym. Od chwili powstania rugby na wózku zawodnicy z tetraplegią mogą w pełni uczestniczyć w sporcie zarówno na pozycjach ofensywnych jak i defensywnych.
Goalball
Warunkiem koniecznym do rozpoczęcia meczu goalball jest zachowanie ciszy na trybunach. Jest tak dlatego aby zawodnicy mogli usłyszeć dźwięk dzwoneczków, które są umieszczone w piłce. Osoby grające w goalball mają słabszy wzrok, bądź są osobami niewidomymi. Dlatego dzięki zachowanej ciszy na trybunach zawodnicy będący na polu gry mogą wsłuchać się dokładnie w dźwięki piłki.
Goalball jest bardzo aktywną grą zespołową, która powstała 1946 roku. Powstała z myślą o niewidomych i słabowidzących weteranach II Wojny Światowej. Opracowana została w celach rehabilitacji aby osoby poprzez sport mogły szybciej wrócić do jak najlepszej sprawności. Na listę dyscyplin paraolimpijskich uprawianych przez osoby niewidome i słabosłyszące trafiła dopiero w 1980 roku.
Aby wygrać trzeba zdobyć jak największą liczbę goli od naszego przeciwnika. Najistotniejszą jest celowanie do bramki o długości 9 metrów i wysokości 1,3 metra. Boisku jest podobne do boiska piłki siatkowej o wymiarach 18×9 metrów. W tej dyscyplinie uczestniczą dwa zespoły a w każdym zespole jest po 3 zawodników. Pole gry podzielone jest na kilka stref – bramkową (3 m od bramki), rzutu (3 m za polem bramkowym) oraz środkową o szerokości 6 metrów, która jest wyznaczona na środku boiska. Wyklejane plastrami linie ze znajdującymi pod nimi sznurkami, które ułatwiają zawodnikom poruszanie się i orientacje na boisku.
Osoby grające w goalball grają piłką ważącą 1,25 kg i obwodzie 76 cm. W środku piłki znajdują się dzwoneczki, piłka ma wywiercone dziurki. Wyrównując szanse w meczu między uczestnikami słabowidzącymi a osobami niewidomymi, gracze grają w przeznaczonych do tej gry goglach z ciemnymi szkłami.
Mecz składa się z dwóch 12-minutowych połów, które dzieli 5-minutowa przerwa. Aby bramka została zaliczona, niezbędne jest, by 6 m przed okienkiem piłka miała kontakt z parkietem. Drużyna ma 10 sekund na oddanie rzutu po przejęciu piłki. Broniąc bramki zawodnik układa się na boku z wyciągniętymi ramionami, jego celem jest osłona przestrzeni między słupkami.
Lekkoatletyka dla osób z niepełnosprawnością
Zdecydowanie najpopularniejszą dyscypliną olimpijską i paraolimpijską jest właśnie lekkoatletyka. Oficjalnie po raz pierwszy w historii zawody z lekkoatletyki dla osób z niepełnosprawnością odbyły się 1948 roku. Miejscem pierwszych oficjalnych zawodów, które mogły się swobodnie odbyć był ośrodek w Stoke Mandeville.
Lekkoatletyka dla sportowców z niepełnosprawnością jest bardzo podobna do lekkoatletyki osób sprawnych. Występujące kategorie sportowe to: rzut oszczepem, rzut dyskiem a w przypadku osób z niepełnosprawnością rzut maczugą. W konkurencji skokowej jest identycznie tzn. występują skoki w dal i wzwyż. Najbardziej popularne są biegi na różnych dystansach, od dystansu stu metrów, przez biegi średnie i długie, maraton.
Pierwsza paraolimpiada z lekkoatletyki dla osób z niepełnosprawnością poruszających się na wózkach inwalidzkich odbyły się w 1960r. w Rzymie. Następnie w Toronto w 1976r. do paraolimpiady dołączyły osoby niewidome, po amputacjach kończyn, a dopiero od 1980 r. i Igrzysk Paraolimpijskich w miejscowości Arnhem w rozgrywkach biorą udział także osoby z porażeniem mózgowym.